Տավշո իշխանուհի

Ամեն մի նոր արևագալ սոխակներն են երգ ասում,
Մեղմ ծղրիդով արթուն կացնում Տավշո չքնաղ իշխանուհուն:
Շունչ է առնում բնությունը, առավոտյան ցողի տակից,
Շաղ են գալիս բյուր ցողեր, եթերային քո դեմքին:
Չկա թիթեռ ու գառնուկ քո պարտեզում իշխանական,
Այլ՝ արծիվներն են թևածում, և կորյունները՝ մռնչում:
Իշխանական դափնեպսակ  է պատրաստում արծիվն իր սուր ճանկերով,
Տավշո սիգապանծ լեռների պես հպարտ ճակատիդ է այն դնում:
Կորյուններն են վազ տալիս իշխանուհու առջևից,
Ոչինչացնում ճամփին եղած թշնամական օձերին:
Ամառային զով քամի է արտաշնչած քո ամեն շունչը,
Ձմեռայինն ջերմ մի շող է քո շռայլած մեկ հայացքը:
Ես կոպիտ մի լեռնական եմ, եկած Սյունյաց ծերպերից,
Թո՛ւյլ տուր քեզնով ոգեշնչվել, Տավշո հպարտ Նաիրուհի...:

Գուրգեն Հարությունյան
______________________
20.07.2013թ.