էն տխուր օրիորդին

Հուր կայծակ է ճայթքում ահեղ,
Մութ երկնքից ամպամած,
Նաիրյան արևի լույսն է մարել,
Ախր հոգին էր քո փոթորկված:
Քամին է ահա՛ սուլում խելագառ,
Անդնդախորշ կիրճերից մեր հով:
Սասանում է ժայռ ու անտառ,
Ախր սիրտն էր քո խռով:
Անձրև է լալիս երկինքը մռայլ,
Դառը առուներ ստեղծելով նա հորդ:
Քշո՜ւմ-տանո՜ւմ է ծիլ ու ծաղիկ,
Ախր աչքերն էին քո արցունքոդ:
Հե՜յ, դիցուհի՛, լսի՛ր իմ ձայն,
Որ կանչում է քեզ հեռվից:
Քո ժպիտի մի ջերմ շողով,
Արև կախիր երկնքից:
Զույգ աչքերիդ փայլով անմար,
Լո՛ւjս տուր խավար այս կյանքին:
Հրե սրտիցդ բոցեր տուր ինձ,
Որ ամոքի ցուրտ իմ հոգին:
Ծիծաղիր քաղցր ձայնով լիաթոք,
Խինդով արբեցրու կյանքն ամենքի:
Վառ գույներ տուր դաշտ ու հովին,
Բույր պարգևիր ծլին ու ծաղկին:  

Գուրգեն Հարությունյան 11.07. 2013թ.