ՏԱՎՇՈ ԻՇԽԱՆՈՒՀԻ

Գուգարք աշխարհի փարթամ լեռներում,

Ամրոց կա փարված ժայռի պռնկին:
Իր հին աշխարհի դարպասն է հսկում,
Տավշո հպարտ իշխանուհին:
Ամրոցն է ողջ իր շուրջն առել,
Վարդ ծաղկունքի բույրն արբեցնող:
Բյուր ասպետաց հոգի է գերել,
Տավշո դուցուհու սրտին տենչացող:
Քաջ բազեները լուր են բերել,
Հայոց հզոր տներից:
Ազնվազարմ իշխաններն են եկել,
Լինեն դիցուհու հավանին:
Ոսկի, արծաթ ու ադամանդ,
Ընծա տվին լուռ օրիորդին:
Հազար գլուխ հորթ ու գառնուկ,.
Կրկին լուռ էր շուրթ-վարդեղեն:
Հով սարերից Արարատյան,
Իջավ որսորդ մի լեռնական:
Հմայված էր Նա Տավշո տան,
Չքնաղ դստրով իշխանական:
Չուներ նա զարդ ու պերճանք,
Ոչ էլ դաշտ ու անասուն:
Սակայն  նվեր տվեց միայն,
Իր հուր սիրտն արփիական:


--------------------------------------
25.07.2013թ.
Գուրգեն Հարությունյան