Ինքնապաշտպանություն

Ինքնապաշտպանություն- դա միակն է արվեստներից, որի թերությունը գրչի, վրձնի, մուրճի փոխարեն սրբագրում է թշնամու արնոտ սուրը:

Ինքն իրեն հարգող ժողովուրդը իր ինքնապաշտպանության հույսը դնում է նախ ի՛ր բազուկի, ի՛ր զենքի վրա:

Իր ուժերից զատ ամեն ինչի ապավինող ժողովուրդն արժանի չէ անկախ հայրենիք ունենալու, ազատ ապրելու:

Ահա՛  թե ինչու անկախության բարիքներից լիուլի օգտվելու իրավունքը ձեռք բերելու համար, ժողովուրդները նախ հրամայողաբար ձեռք են բերում ինքնապաշտպանության բարդ արվեստը, որը պահանջում է լինել ուժեղ, էլի՛ ուժեղ և մի՛շտ ուժեղ:

Մի ժողովրդի բարոյաքաղաքական արժեքը մատնում է նրա ինքնապաշտպանությունը:

Ողբալի է այն ժողովուրդը, որն իր ինքնապաշտպանության կռիվներում կրավորաբար մեռածների - ֆիզիկապես թե բարոյապես- մեծ թիվ է տալիս:

Թշնամին ունի մեզ բնաջնջելու վճիռ, մենք չունենք ինքնապաշտպանության ծրագիր և ինքնապաշտպանության զենք:

Մի չափազանց ուշագրավ և ցանկալի պարագա է սա: Այդ նշանակում է, թե մեր ժողովուրդը ոչ միայն պատերազմի և խաղաղության մասին սխալ ըմբռնում ունի, այլև անուղղելի է իր անփութության մեջ՝ դեպի սեփական գոյությունը, զուրկ խրատելու և հրահանգելու ընդունակությունից, անկարող ըմբռնելու մի տարրական ճշմարտություն, թե՝ խաղաղապաշտ և անարի ժողովուրդները պատերազմից անհամեմատորեն ավելի են տուժում:

Բարոյանյութական առաջընթաց - ասել է՝ ներուժ ինքնապաշտպանության: Առաջընթացի հրամայականն է ինքնապաշտպանությունը: Այլևս ոչ ոք չի հավատում մեր ժողովրդից զատ - թե կարելի է կանգնեցնել առաջընթացի հաղթական կառքը՝ գետինը փռված պարտվածների հառաչանքով:

Հաղթելու համար պետք է սեփական պարտությունը հաղթահարել:

Հաղթահարել սեփական պարտությունը նշանակում է ընդունակ լինել ինքնապաշտպանության, որը ուրիշ բան չէ, քան թշնամու պարտությունը:

Ինքնապաշտպանություն՝ ահա թե ինչ են թելադրում ժամանակն ու առաջընթացը:

Ինքնապաշտպանություն՝ ահա՛ մեր նոր կրոնը:

Ինքնապաշտպանություն՝ միակ միջոցը, որ թե՛ ժողովուրդների և թե՛ աստվածների գոյությունն է ապահովում:

Եսականություն չէ բնավ, երբ մի ժողովուրդ իր ինքնապաշտպանությունը իր կրոնն է հայտարարում:

Ինքնապաշտպանությունը ոչ թե բնական իրավունք է յուրաքանչյուր ժողովուրդի, այլև պարտականությունն է դեպի մարդկությանը:

Մակաբույծ է մի ժողովուրդ, եթե իր ինքնապաշտպանության համար հենվում է միայն օտար ուժի շնորհին:

Ինքնապաշտպանությունը մի պարգև չէ ուրիշից իրեն, այլ մի բան իրենից - իրեն, մի ազդեցություն ենթակայից - ենթակային:

Ինքնապաշտպանությունը մի ժողովրդի գոյության ներքին ճիգն է: Մինչև հիմա այդ ճիգն արտահայտվեց որպես աղոթք, աղերսանք, մուրացկանություն - հետևանքը՝ հազար և հազար կրավորական զոհեր: Հիմա ճիգը մեր ներքին ուժի արտահայտությունը պիտ լինի:

Սեփական ուժերով ինքնապաշտպանվելու անընդունակ ժողովուրդները պատժվում են մահվամբ:

Քեզանից զատ - խրատում է պատմությունը - ո՛չ ոք չի կարող բարեփոխել քո դրությունը:

Ինքնափրկություն - ահա՛ պատմության թելադրանքը:

Հայը հասկացա՞վ այդ - նա կանգնած կլինի փրկության անշեղ ճամփին:

Պատերազմում հարվածում է, սպանում, վերքեր հասցնում ցավեր ու ավերներ պատճառում և՛ ինքնապաշտպանվող կողմը, բայց նա չի հանցագործում:

Որքան անիծյալ է սուրը հարձակման, այնքան նվիրական է նա ինքնապաշտպանվողի ձեռքում:

                                                          Գարեգին Նժդեհ