ԼԵԶՈՒ

Չկան կենդանի և մեռած լեզուներ, քանի որ լեզուները նախ և առաջ անդրանցական

նախատիպարների վիբրացիաներ են և ունեն պարբերական բնույթ՝ լինում են ներփակ և արտահայտված:

 Ըստ անալիտիկ հոգեբանության <<Նախագոյաբանակն տիպարների լավագույն արտահայտությունները միֆապատումներն ու հեքիաթներն են>>: Սակայն մինչև միֆապատումներն ու հեքիաթները, որպես նախագոյաբանական տիպարների խորհրդանշանային արտահայտություն, առավել առաջնային է ազգային լեզուն: 

    Առաջին մտածող մարդացեղերը, բնության երևույթները և առարկաները անվանել են՝ գաղափար/սիմվոլի բառաձայնային արտաբերմամբ, իսկ բնաձայները տարբեր ցեղեր ընկալել ու արտաբերել են տարբե՛ր: Մայր լեզուների բառարաններն, ի վերջո, նույնպես գաղափարների իմաստային սիմվոլներ են՝ ինչպես միֆապատումները և հնագույն հեքիաթները: Եվ ուրեմն, բառանունները նույնպես անդրանցական հավաքական անգիտակցականի ընկալման արտահայտություններ են: 

    Ըստ գենետիկայի գիտափաստումների՝ գոյություն ունի անմիջական կապ գենոտիպերի և լեզուների վիբրացիոն համակարգերի ու առանձնահատկությունների միջև:  

    1.1 Ազգային տեսակի ամենակարևոր առանձնահատկությունը նրա լեզուն է. լեզուն՝ ազգի հոգու տունն է: 

    Եթե ազգատեսակը փոխում է իր լեզուն, ապա լեզվի փոփոխությամբ նույնիսկ այդ ազգային տեսակի ԴՆԹ-ի կառուցվածքն է փոփոխվում մի քանի սերնդի ընթացքում (1, Merrit Ruhlen, <<The Origin of  Language>>, 1994, p. 181-194. (based on Cavalli-Sforza's The History and Geography of  Human Genes)): 

     1.2  Լեզուն՝ ազգային  տեսակի բնավորությունն է, և ազգային տեսակի հոգու բովանդակությունը: 

  1.3  Լեզուն նախագոյաբանական նախատիպարի՝ ազգային էգրեգորի անդրանցական վիբրացիոն համակարգն է, որը <<ձևավորվում>> է ազգային տեսակի գենոտիպը և այդ տեսակի լեզվամտածողությունը:  

Արևի լեռան տիեզերական գաղափարաբանությունը.