ԱՐԾՎԻ ՈՒ ԱՂՎԵՍԻ ԱՌԱԾԸ

Արծիվն ու աղվեսը մի օր բարեկամացան ու պայման կապեցին, որ եթե մեկը զոհվի, ապա մյուսը պետք է իր վրա վերցնի զոհվածի ձագերի պաշտպանությունն ու դաստիարակությունը: Ժամանակ անց, արծիվը, որ պատահաբար կոտրել էր թևն ու մեռնում էր լեռան ստորոտում, ուրախացավ, երբ աղվեսը հայտնվեց նրա մոտ: Վեհանձն արծիվը չկասկածելով մայր աղվեսի ազնվությանը, հիշեցրեց նրան իրենց պայմանի մասին:

Աղվեսը հանգստացնելով մեռնող արծվին, իմացավ թե որտեղ է գտնվում նրա բույնը: Նա բարձրացավ լեռան գագաթն ու անցավ իր պարտականություններին: Աղվեսը համոզեց արծվի ձագերին, որ երկնքով սավառնելն անմիտ զբաղմունք է, համոզեց, որ արծվիկների հավատամքը` արևի ու երկնքի մասին, հնարովի է:

Աղվեսի դաստիարակությամբ արծվի ձագերը մոռացան թռչելը, մոռացան արևը ու երկինքը և դադարեցին արծիվ լինելուց: Փոքրիկ արծվիկները չգիտեին իրենց էությունը, չէին գիտակցում իրենց տեսակը, չգիտեին սավառնել, չգիտեին արևն ու երկինքը: Անցան տարիներ, անցան դարեր. թռչելու կարողությունից զրկված ու լեռնային հավ դարձած արծվի սերունդները հեշտ կեր էին դարձել աղվեսի սերունդների համար:

Յուրաքանչյուր տեսակ` ըստ իր էության , ունի գոյապայքարի իր ձևը: Օտարի կողմից ներմուծված գաղափարներն ու հավատամքը` միտումնավոր են ու մոռացումի են մատնում սեփական էությունը:

                                                                                                        Արձան քրմապետ

Հայոց վերջին քրմապետը գիտեր ապագան: Բայց նախարարները չլսեցին, չհասկացան: Նրանք մոլորված էին. նրանց մտքում միայն  քրմական տաճարների հարստությունն իրար մեջ բաժանելու պատկերներն էին պտտվում:

Արևի լեռան տիեզերական գաղափարաբանությունը. 

>